Streszczenie
Według badaczy dzieł antyku tragedia „Antygona” powstała w latach 442-440. Inspiracją dla Sofoklesa miał być tebański mit o Labdakidach. Lajos dowiaduje się, że zginie z ręki własnego syna. Oddaje go pasterzowi, aby ten zrzucił go ze skały. Pasterz lituje się nad dzieckiem i oddaje je w ręce Euforbosa. Ten z kolei powierza je na wychowanie władcom Koryntu, którzy cierpią z powodu bezdzietności. Gdy Edyp dorósł, usłyszał od Apollina przepowiednię, iż zabije własnego ojca i poślubi matkę. Nie wiedząc, że Polibos i Merope, którzy go wychowali, nie są jego prawdziwymi rodzicami, opuścił Korynt w obawie przed spełnieniem się przepowiedni. Przemierzając góry natknął się na podróżnego. Wywiązała się między nimi sprzeczka, w wyniku której wędrowiec został zabity przez Edypa. Nie wiedział on jeszcze, że podróżnym był jego biologiczny ojciec, Lajos. Po przybyciu do Teb Edyp rozwiązał zagadkę nękającego miasto Sfinksa. W nagrodę otrzymał za żonę wdowę po zmarłym królu Lajosie, czyli własną matkę, Jokastę. Urodziła mu ona czworo dzieci – Antygonę, Ismenę, Polinejkesa, Eteoklesa. Gdy w Tebach wybuchła zaraza, prawda wyszła na jaw, Jokasta popełniła samobójstwo, Edyp oślepił się i uszedł z miasta. Władzę przejęli jego synowie, którzy wkrótce popadli w konflikt i zginęli w bratobójczej walce. Nowy władca, Kreon, zakazał grzebania Polinejkesa uznając go za najeźdźcę. Zakaz złamała Antygona, za co została skazana na śmierć
,
NPCz
